شماره ٣٤: زسودای چشم تو تا کام گیرم
زسودای چشم تو تا کام گیرم
دو عالم فروشم دو بادام گیرم
شهبد وفایم زراحت جدایم
نه مردم بذوقی که آرام گیرم
سیه مست شهرت نیم ورنه منهم
چو نقش نگین صبح در شام گیرم
زبس همتم ننگ تزویر دارد
محالست اگر دانه در دام گیرم
چنین کز طلب بی نیاز است طبعم
گدا گر شوم ترک ابرام گیرم
چو شبنم چه لافم بسامان هستی
مگر از عرق صورتی وام گیرم
درین انجمن مشرب غنچه دارم
زنم شیشه بر سنگ تا جام گیرم
زمانی شود خواب عیشم میسر
که چون نقش پا سایه بر بام گیرم
کمند نفس حرص صباد عنقاست
باین نارسائی مگر نام گیرم
جهان نیست جز اعتبار من و تو
تو تحقیق دان گر من اوهام گیرم
تجاهل سر و برگ هستی است (بیدل)
همه گر وصالست پیغام گیرم