شماره ٣٦: زصد ابرام بیش است انفعال چشم حیرانم
زصد ابرام بیش است انفعال چشم حیرانم
ادب پرورده عشقم نگه را ناله میدانم
تماشای دورنگی برنمیدارد حباب من
نظر تا بر تو واکردم زچشم خویش حیرانم
برنگ ابر در یاد تو هر جا گریه سر کردم
گهر افشاند پیش از پرده های دیده دامانم
بیا ای آفتاب کشور امید مشتاقان
چو صبحم طایر رنگی است بر گرد تو گردانم
درین حرمانسرا هر کس تسلی نشه ئی دارد
دماغ گنج بر خود چیدنم این بس که حیرانم
خیالی نیست در دل کز شرر بالی نیفشاند
جنون دارد تب شیراز خس و خار بیابانم
مپرسید از سواد معنی آگاهان این محفل
که طومار سحر در دستم و محتاج عنوان
پر و بال نفس فرسود و پروازی نشد حاصل
کنون دستی زنم بر هم پشیمانم پشیمانم
چو گوهر موجها پیچید بر هم تا گره بستم
سر راحت بدامن چیده چندین گریبانم
باین وسعت اگر چیند تغافل دامن همت
جهانی را توان چون چشم پوشیدن بمژگانم
ندانم بیش ازین عشق از من (بیدل) چه میخواهد
غریبم بینوایم خانه ویرانم پریشانم