شماره ٤٥: زین صفر کز عدم در هستی گشوده ایم
زین صفر کز عدم در هستی گشوده ایم
آینه حباب خیالت زدوده ایم
گرد هزار رنگ تماشا دمانده است
دستی که همچو عکس برآینه سوده ایم
خلقی بیاد چشم تو دارد سجود ناز
ما هم بسایه مژهایت غنوده ایم
جمعیت وسیله دیدار مفت ماست
آینه داری از صف حیرت ربوده ایم
پر روشن است حاصل انجام کار شمع
پرواز گریه دارد و ما پر گشوده ایم
در وصل هم زحسرت دیدار چاره نیست
با عشق طالعیست که ما آزموده ایم
از دوری حقیقت ادراک ما مپرس
دریا سراب شد که بچشمت نموده ایم
از مزرع امید که داند چه گل کند
ما دانه های کاشته نادروده ایم
جانیم رفته رفته جسد بسته ایم نقش
کم نیستیم کین همه بر خود فزوده ایم
معدومی حقیقت ما حیرت آفرید
پنداشتیم آینه دار تو بوده ایم
(بیدل) ترانه سنج چه سازی که عمرهاست
از پرده خیال حدیثت شنوده ایم