شماره ٥٤: سرخوش آن نرگس مستانه ایم
سرخوش آن نرگس مستانه ایم
ما گدایان در میخانه ایم
قید دل ما را امل فرسود کرد
در کمند ریشه این دانه ایم
شغل سرچنگ حوادث مفت ماست
زلف بیداد آشنای شانه ایم
چون سحر جیبی که ما واکرده ایم
خنده بیمطلب دیوانه ایم
بیچراغ از ما که می یابد سراغ
خانه گم کرده پروانه ایم
اسم ما تهمت کش وصف است و بس
گر پر و خالی همین پیمانه ایم
بت پرستی باعث ایجاد ماست
برهمن زادان این بتخانه ایم
گر نفس سرمایه این فرصت است
آشنا تا گفنه بیگانه ایم
ما و من پر سحر کار افتاده است
هر چه میگوئیم هست اما نه ایم
(بیدل) از وهم جنون سامان مپرس
گنج ناپیدا و ما ویرانه ایم