شماره ٦٨: شبی که بی تو جهانرا بیاس تنگ برآرم
شبی که بی تو جهانرا بیاس تنگ برآرم
زناله ئی که کنم کوه را زسنگ برآرم
چه دولتیست که در یاد آن بهار تبسم
نفس قدح بکف و ناله گل بچنگ برآرم
به نیم گردش چشمی که واکشم بخیالت
فرنگ را چو غبار از جهان رنگ برآرم
چه ممکنست که تمثال آفتاب نبندد
چو سایه آینه ئی را که من ز زنگ برآرم
صفاست حوصله پرداز بحر ظرفی دلها
زآب آینه منهم سر ننهگ برآرم
ازین دلی که چو آماج بوی امن ندارد
نفس دمی که برآرم همان خدنگ برآرم
شکست چینی فغفور گو سفال برآمد
چه صنعتست که مو از خمیر سنگ برآرم
نریخت سعی زمینگیریم بحاصل دیگر
جز این که خار تکلف زپای لنگ برآرم
خمار تا بکیم بیدماغ حوصله دارد
خوش است جام می از شیشها برنگ برآرم
زچرخ چند کشم انفعال شیشه دلیها
روم جنون کنم و پوست زین پلنگ برآرم
هزار رنگ گریبان درد جنون ندامت
که من چو صبح نفس زین قبای تنگ برآرم
بشش جهت گل خورشید بستم و ننمودم
بحیرتم من (بیدل) دگر چه رنگ برآرم