شماره ١٠٣: غبار عجز پروزای مقیم دامن خویشم
غبار عجز پروزای مقیم دامن خویشم
شکست خویش چون موجست هم بر گردن خویشم
درین مزرع که جز بیحاصلی تخمی نمی بندد
نمیدانم هجوم آفتم یا خرمن خویشم
سراغ رنگ هستی در طلسم خود نمی یابم
درین محفل چو شمع کشته داغ رفتن خویشم
شبستان دارداز پرواز رنگ شمع طاوسم
بهار این بساطم گر خزان گلشن خویشم
چو رنگ گل بشاخ برگ تحقیقم که می پیچد
که من صد پیرهن عریان تر از پیراهن خویشم
درین وادی ندارد عافیت گرد «اناالعشقی »
اگر آتش زنم در خویش نخل ایمن خویشم
چو مژگانم وضع خویش باید سرنگون بودن
بضاعت هیچ و من مغرور دست افشاندن خویشم
چو مقدار آب گردد صبح تا شبنم بعرض آید
باین عجز نفس حیران مضمون بستن خویشم
چو شمع از ضعف آغوشی وداعم در قفس دارد
شکست رنگ بر هم چیده پیراهن خویشم
تظلم هرزه تازی داشت در صحرای نومیدی
ضعیفی داد آخر یاد دست و دامن خویشم
جهانرا صید حیرت کرد جوش ناله ام (بیدل)
همه زنجیرم اما در نقاب شیون خویشم