شماره ١١٣: قفای زانوی پیری مقیم خلوت خویشم
قفای زانوی پیری مقیم خلوت خویشم
کشیده پیکر خم در کمند وحدت خویشم
صفای آینه می پرورد برنگ طبیعت
چراغ در ته دامان گرفته ظلمت خویشم
هزار زلزله دارم زپیچ و تاب تعین
بهر نفس که کشد صبح من قیامت خویشم
غبار هرزه دویهای آرزو که نشاند
بگل فرو نبرد گرنم خجالت خویشم
فضول دعوی عرفان سراغ امن ندارد
بزینهار چو سبابه از شهادت خویشم
چو شمع چند کشم ناز پایداری غفلت
بباد میروم و غره اقامت خویشم
مگر عرق برد از نامه ام سیاهی عصیان
بر آستان حیا سائل شفاعت خویشم
چو شبنمم بگذارید عذرخواه تردد
چسازم آبله پای تلاش راحت خویشم
به پیریم زحوادث چه ممکنست خمیدن
نفس اگر نکشد زیر بار منت خویشم
زآبروی حبابم کسی عیار چه گیرد
جز این که نیم نفس انفعال مهلت خویشم
میم کم است دماغم فروغ محو ایاغ است
گلی ندارم و باغ و بهار حیرت خویشم
زخاک راه قناعت کجا روم من (بیدل)
باین غبار که دارم سراغ عزت خویشم