شماره ١٢٨: گر ما گوئیم ما کجائیم
گر ما گوئیم ما کجائیم
ورتو توهم آنکسی که مائیم
پوشیدگی ایم لیک رسوا
عریانی لیک در قبائیم
گوشیم شنیدنی نداریم
چشمبم و مژه نمی گشائیم
گر شکوه کنیم بی تمیزیم
ور شکر خیال نارسائیم
تا خاک نشان دهیم عرشیم
چون سر بگمان رسیم پائیم
بی نسبت نسبتییم و سحریم
نی هست نه نیست آشنائیم
زین شعبده هیچ نیست منظور
جز آنکه بفهم درنیائیم
عیب و هنر تعین اینست
پیدا و نهان جنون قبائیم
پنهان چیزیکه در گمان نیست
پیدا این ها که می نمائیم
آخر بکجا رویم زین دشت
در خارستان برهنه پائیم
اینجا چه سلامت و کجا امن
یکدانه و هفت آسیائیم
کوه و صحرا و باغ و بستان
مائیم اگر زخود برائیم
با غیر یگانگی چه حرف است
از عالم خویش هم جدائیم
یارب زکجا تمیز جوشید
کاینه صد جهان بلائیم
در نسخه شبهه جدائی
تصحیف حقیقت خدائیم
استغنای نیاز خویش است
خود را بر خود چه وانمائیم
عرض من و ما عرق کمین است
ساز خاموش تر صدائیم
(بیدل) زین حرف وصوت تن زن
افسانه راز کبریائیم