شماره ١٣٨: گهی در شعله می غلطم گهی با آب میجوشم
گهی در شعله می غلطم گهی با آب میجوشم
وطن آواره شوقم نگاه خانه بر دوشم
درین محفل امید و یاس هر یک نشه ئی دارد
خوشم کز درد بی کیفیتی کردند مدهوشم
سراغم کرده ئی آماده ساز تحیر باش
غبار گردش رنگم دلیل غارت هوشم
چه سازد گر بحیرانی نپردازد حباب من
زبس عریانم از خود کسوت آئینه میپوشم
برنگی ناتوانم در خیال سرمه گون چشمی
که چون تار نظر آواز نتوان بست بر دوشم
ندارد ساز هستی غیرآهنگ گرفتاری
زتحریک نفسها شور زنجیر است در گوشم
باین نامحرمان یارب که خواهد گفت حال من
زیادش رفته ام چندانکه از هر دل فراموشم
خمستان وفا رنگ فسردن برنمیدارد
جنون شوق او دارم مباد از خود برون جوشم
زخوبان سود نتوان برد بی سرمایه حیرت
خریداری ندارد دل مگر آینه بفروشم
زگل تا غنچه هر یک ظرف استعداد خود دارد
درین گلشن بقدر جلوه خود منهم آغوشم
نفس عمری طپید و مدعای دل نشد روشن
چراغی داشتم بی مطلبیها کرد خاموشم
بکنج عالم نسیان دل گمگشته ام (بیدل)
زیادم نیست غافل هر که میسازد فراموشم