شماره ١٥٨: نبری گمان فسردگی بغبار بی سروپائیم
نبری گمان فسردگی بغبار بی سروپائیم
که بچرخ میفگند نفس چو سحر زمین هوائیم
زتعلقم ندهی نشان که گذشته ام من از این و آن
بخیال سلسله جهان گرهی نخورده رسائیم
بدماغ موج گهر زدم زجنون نشه عاجزی
نکشید گرد هوس سری که نکوفت آبله پائیم
زخیال تا مژه بسته ام قدح بهانه شکسته ام
چه خوشست آنکه سر پری زطلسم شیشه نمائیم
هوسم زناله بی اثربچه مدعا شکند نظر
نهد استخوان مه نو مگر بنشان تیر هوائیم
نه نشیمنی که کنم مکان نه پری که بر پرم از میان
نکنی بعشوه امتحان ستم آشیان رهائیم
بکجاست رفتن و آمدن که بغربتم کشد زوطن
زفسون صنعت وهم و ظن هوس آزمای جدائیم
بجهان جلوه رسیده ام زهزار پرده دمیده ام
ثمر نهال حقیقتم چمن بهار خدائیم
سر کعبه گرم فسون من دل دیر و جوشش خون من
مگذر زسیر جنون من که قیامت همه جائیم
بنگاه حیرت کاملم بخیال عقده مشکلم
زجهان فطرت (بیدلم) نه زمینم نه سمائیم