شماره ١٩٧: چون آتش چند با هر خشک مغزی مشتعل گردم
چون آتش چند با هر خشک مغزی مشتعل گردم
حیا آبی زند تا زین تریها منفعل گردم
اگر اسرار الفت پرده توفیق بردارد
بدزدم در خود آغوشی که با او متصل گردم
چرا آواره گرد کعبه و دیرم کند غفلت
نفس بنیادم از دل جوشم و بر گرد دل گردم
باین هنگامه تندی که من دارم بسودایش
مگر شور قیامت گل کنم تا معتدل گردم
تنزه از فریب اعتبار آزاده ام دارد
نیم خاکی که چون با آب گردم جمع گل گردم
شهید عشق را کس قابل کشتن نمیداند
بفتوای تمنا تا کجا خون بحل گردم
طراوت در چمن کم نیست گر شبنم عرق کارد
حیارم کرد ازین محفل بیا تا من خجل گردم
محبت گر عیار درد گیرد از من (بیدل)
بخون گشتن تناسخها زنم چندانکه دل گردم