شماره ٢٥٩: بوادئی که فروشد غبار ما ننشستن
بوادئی که فروشد غبار ما ننشستن
زگرد باد رسد تا بنقش پا ننشستن
بکیش مشرب انصاف از التفات نشاید
رسیدن از دل و در چشم آشنا ننشستن
من و تو زاهد ازین کوچه هیچ صرفه نبردیم
ترا گداخت زمینگیری و مرا ننشستن
خدا بمرکز تشویش را حتم بنشاند
که گرد صبحم و نقشم نشسته با ننشستن
زاختلاط بد و نیکم آستان ندامت
بخون نشاند ازین جرگه ام جدا ننشستن
مآل کوشش یاران درین بساط چه دارد
بباد رفتن و بر محمل رضا ننشستن
بپا رسید سر شمع و وانماند زوحشت
نبرد سعی نشستن زگرد ما ننشستن
چو ناله ئی که سر از بندهای نی بدر آورد
نشسته ایم بچندین مقام تا ننشستن
سراغ خواب فراغت نداد هیچکس اینجا
مگر بسایه دیوار مدعا ننشستن
درین بساط غرض چیست قدردانی غربت
چو حلقه بر در کس با قد و دوتا ننشستن
بسست اینقدر از اختراع همت (بیدل)
غبار گشتن و بر مسند هوا ننشستن