شماره ١٧: زره هوس بنتوکی رسم نفسی زخود نرمیده من
زره هوس بنتوکی رسم نفسی زخود نرمیده من
همه حیرتم بکجا روم برهست سری نکشیده من
بچه برگ ساز طرب کنم زچه جام نشه طلب کنم
گل باغ شعله نچیده من می داغ دل نچشیده من
چو گل آنکه نسخه صد چمن زنقاب جلوه گشوده تو
چو می من آنکه عشرت عالمی زگداز خود طلبیده من
چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانه حیرتم
که شهید خنجر ناز تو شده عالمی و طپیده من
تو بمحفلی ننموده رو که زتاب شعله غیرتش
همه اشک گشته برنگ شمع و زچشم خود نچکیده من
می جام ناز و نیازها بخمار اگر نکشد چرا
زسر جفا نگذشته تو زدر وفا نرمیده من
چو نگاه گرم بهر طرف که گذشته محمل ناز تو
چو دل گداخته از پیت برکاب اشک دویده من
تو و صد چمن طرب نمو من و شبنمی نگه آبرو
ببهار عالم رنگ و بو همه جلوه تو همه دیده من
نه جنون سینه دریدنی نه فنون مشق طپیدنی
بسواد درد تو کی رسم الفی زناله کشیده من
چو سحر نیامده در نظر رم فرصت نفس آنقدر
که برم بر آب شگفتگی بطراوت گل چیده من
بکدام نغمه دل گسل زنواکشان نشوم خجل
چو جرس بغیر شکست دل سخنی زخود نشنیده من
من (بیدل) و غم غفلتی که زچشم بند فسون دل
همه جا زجلوه من پرست و بهیچ جا نرسیده من