شماره ١٠٠: چو سرشک بی سر و پائیم قدمی نزد بهوای تو
چو سرشک بی سر و پائیم قدمی نزد بهوای تو
که هزار آبله در عرق بگداختم زحیای تو
بخرام فتنه مدد عنان که مباد چون دل عاشقان
بترنگ شیشه زند جهان زشکست رنگ حنای تو
خجلست همت پرگشا که بفرصتی برد التجا
دل چاک میکشد از نفس سحر انتظار دعای تو
چمن وفا کده کرم نکشد خجالت این ستم
که چو غنچه کاسه نهد بکف زدل شکسته گدای تو
بشباب اگر همه خم رسد من و ما بربط عدم رسد
نبری گمان که بهم رسد لب من زحرف ثنای تو
زسخن خروش تو جلوه گر زخموشی آه تو پرده در
بکدام زمزمه سر کند متحیر من و مای تو
زفسانه منی و توئی چه فروشم آینه دوئی
بتأملی نشدم گره که نبود بند قبای تو
اگر از توام چه طلب کنم و گر این منم چه طرب کنم
همه انفعال فضولیم چه فنای من چه بقای تو
چه جنون بخود تگ و تاز من چه خطا نشیب و فراز من
چه جحیم غفلت ساز من چه بهشت یاد لقای تو
بچه رنگ صورت خون من ندرد نقاب جنون من
که بآب آئینه شسته است اثر حنا کف پای تو
نه بدل زعجز رسا رسم نه برمز آینه وارسم
بکجا رسم که بجا رسم من غافل از همه جای تو
چو سحر بعالم جلوه ات خجلت زتهمت اندکی
نفسی که داشتم آب شد زحجاب آینه های تو
من (بیدل) وصف انس و جان دل خاک تا سر آسمان
بفدای تو بفدای تو بفدای تو بفدای تو