شماره ١٠٤: دل هوش باخته جمع شد زفسون موسی و طور تو
دل هوش باخته جمع شد زفسون موسی و طور تو
بکنارت از تو شنیده ام همه جا فسانه دور تو
چه فلک چه ذره ناتوان بهوای شوق تو پرفشان
تو بهار و عالم رنگ و بو همه آشیان طیور تو
نتوان شد از چمن اثر متحیر عجبی دگر
مگر آنکه ریشه عجز ما زده گل بسر زغرور تو
همه عرض ناکسی خودیم اگر آفتاب و گر آسمان
بکمال ما چه کمال تو زقصور ما چه قصور تو
که رسد ببارگه قدم که بصد تأمل کیف و کم
نشدیم محرم خویش هم زشکوه ناز غیور تو
گل صورتی ندمیده ام می معنی ئی نچشیده ام
بخود آنقدر نرسیده ام که رسم بعلم ظهور تو
بسواد معنی بیگران نکنی بخجلتم امتحان
دل تنگ قافیه شبنمی چکند شنای بحور تو
رقم سپید و سیه من بزمین شکشه نگاه من
چه من و چه قدر گناه من خجلم زنام غفور تو
خم ناز صد کلهم رسد که ملالی از گنهم رسد
کلفی اگر به مهم رسد کشدم بعالم نور تو
ستمست حرص جنون حشم کندم بذوق غنا علم
زده اند حلقه جام جم بدر قناعت مور تو
همه را بعالم علم و فن بهزار شبهه علم شدن
چو قلم سر من (بیدل) و قدم نقاط و سطور تو