شماره ١٠٧: سر نقش پا به بلندئی برسد زشکوه خرام او
سر نقش پا به بلندئی برسد زشکوه خرام او
که هلال خط بزمین کشد زتبسم لب بام او
زشکوه جلوه نداشتم سر و برگ آینه طلب
بزبان موج گهر زدم در التماس خزام او
اگر از زمین بهوا رسم و گر از سمک بسما رسم
بدل رمیده کجا رسم که رسم بفهم مقام او
سر خاک اگر بهوا رسد چو نظر کنی ته پا رسد
نرسیده ام بعبارتی که ببالم از در و بام او
بد و نیک شهد آرزو بچه زخم میطپد اینقدر
که هنوز تیغ تبسمی نکشیده سر زنیام او
زسراغ منزل بی نشان چه اثر برد تگ و تاز دل
که بهر قدم سپر افگند چو نفس در آینه گام او
نفست بسینه شکسته به در جنبش مژه بسته به
نشود که رم کند از نظر چو نگاه وحشی رام او
بجز اینکه خاک عدم بسر فگند دگر چکند کسی
نرسید دیده بجلوه اش چو زبان بحرکت نام او
همه اوست ساز فنون مکن بخیال آینه خون مکن
زنیاز و ناز جنون مکن چه دعای تو چه سلام او
بسواد انجمن ادب مژه باز کردن (بیدلم)
که نزد نفس بچراغ کس سحرآفرینی شام او