شماره ١١٠: کجائی ای جنون ویرانه ات کو
کجائی ای جنون ویرانه ات کو
خس و خاریم آتشخانه ات کو
الم پیمایم از کمظرفی هوش
شراب عافیت پیمانه ات کو
تو شمع بی نیازیها برافروز
مگو خاکستر پروانه ات کو
اگر اشکی چه شد رنگ گدازت
وگر آهی رم دیوانه ات کو
اگر ساغر پرست خواب نازی
چو مژگان لغزش مستانه ات کو
گرفتم موشگاف زلف رازی
زبان بینوای شانه ات کو
زهستی تا عدم یک نعره وار است
ولیکن همت مردانه ات کو
کمان قبضه آفاقی اما
برون از خود سراغ خانه ات کو
بساط وهم واچیدن ندارد
نوا افسانه ئی افسانه ات کو
حجاب آشنائی قید خویش است
زخود گر بگذری بیگانه ات کو
ندارد این قفس سامان دیگر
گرفتم آب شد دل دانه ات کو
سرت (بیدل) هوا فرسود راهیست
دماغ کعبه و بتخانه ات کو