شماره ١٢٩: برارد گرم آتش دل زبانه
برارد گرم آتش دل زبانه
شود گردبال سمندر زمانه
گشایم گر از بیخودی شست آهی
کنم فبه چرخ زنبور خانه
بصد لاف وارستگی صید خویشم
نبرده است پروازم از آشیانه
چراغ ادبگاه بزم خیالم
نمی بالد از آتش من زبانه
دریندشت خلقی زخود رفت اما
ندانست سر منزلی هست یا نه
فلک نقش نام که خواهد نشاندن
باین خاتم صد نگین در میانه
صدف وار تا یک گهر اشک داری
ازین آسیاها مجو آب و دانه
دو روزی کزین ما و من مست نازی
بخواب عدم گفته باشی فسانه
کف پوچ مغزی مکن فکر دریا
که هر جا توئی نیست غیر از کرانه
قیامت خروشست بنیاد امکان
ازین ساز نیرنگ انسان ترا نه
دمیده است از آب منی مشت خاکی
بصد سخت جانی چو سنگ از مثانه
محالست پروازت از دام زلفش
اگر جمله تن بال گردی چو شانه
به پیری کشیدیم رنج جوانی
سحر میکند گل خمار شبانه
اگر گشت باغست و گر سیر صحرا
روانیم از خود بچندین بهانه
غبار جسد چشم بند است (بیدل)
چو دیوارت افتاد صحرا است خانه