شماره ١٣٦: بغبار این بیابان نه نشان پا نشسته
بغبار این بیابان نه نشان پا نشسته
به بساط ناتوانی همه نقش ما نشسته
سرراه ناامیدی نه مقام انتظار است
دل بینوا ندانم بچه مدعا نشسته
زهجوم رفتگانم سر و برگ عافیت کو
که صدای پا بگوشم چو هزار پا نشسته
بچه دلخوشی نگریم زچه خرمی نسوزم
که در انجمن چو شمعم زهمه جدا نشسته
چو حباب عالمی را هوس کلاه داریست
بدماغ پوچ مغزان چقدر هوا نشسته
بغرور هستی ای صبح مگذر درین گلستان
که صد آینه براهت نفس آزما نشسته
ره ناله نیست آسان بخیال قطع کردن
که نی از گره درین ره بهزار جا نشسته
بسجود آن دو ابرو نه من و تو سر بخاکیم
بعروج آسمان هم مه نو دو تا نشسته
گل زخم ناوک او چقدر بهار دارد
که چو حلقه بر در دل همه دلگشا نشسته
چو بکام نیست دنیا چه زنیم لاف ترکش
نتوان نشاند دامن بغبار نانشسته
مکش ای سپهر زحمت بتسلی مزاجم
که بصد تحیر اینجا نگهی زپا نشسته
چه تأملست (بیدل) بر شوق پرفشانم
که غبارها درین ره بامید ما نشسته