شماره ١٥٨: وهم شهرت بهانه ایم همه
وهم شهرت بهانه ایم همه
همه مائیم و مانه ایم همه
عشق اینجا محیط بیرنگیست
شش جهت در میانه ایم همه
همه عالم غریق اوهام است
قلزم بیکرانه ایم همه
شیشه ساعت خیال خودیم
خاک بیز زمانه ایم همه
چون نفس میپریم و مینالیم
بسکه بی آشیانه ایم همه
بر کسی راز ما نشد روشن
آتش بی زبانه ایم همه
مفت ما هر چه بشنویم زهم
بی تکلف فسانه ایم همه
سینه چاکیست موشگافی نیست
هر چه باشیم شانه ایم همه
دل خود میخوریم تا نفس است
عالم دام و دانه ایم همه
(بیدل) از دل برون مقامی نیست
دشت و در تاز خانه ایم همه
هزار نغمه بساز شکست ماست گره
بموی کاسه چینی دل صد است گره
زموج باز نشد عقده دل گرداب
بکار ما همه دم ناخن آزماست گره
بکوشش ازسر مقصد گذشتن آسان نیست
چو جاده رشته ما را در انتهاست گره
زخبث گریه ام ای غافلان نفس دزدید
ببر شگال دم اسپ را رواست گره
قناعتم نکشد خجلت زبان طلب
زفرق تا قدمم یک گهر حیاست گره
بوادی ئی که پرافشانده است کلفت من
زگرد بادیه پیشانی هواست گره
چو تار سبحه در این دامگاه حیرانی
فلک بکار من افگند هر کجاست گره
زخویش مگذر و کوتاه کن ره اوهام
بتار جاده این دشت نقش پاست گره
که غنچه گشت که آغوش گل نکرد ایجاد
بصبر کوش که اینجا گره گشاست گره
تعلق من و ما سعی نشمری (بیدل)
تأملی که بتار نفس چهاست گره