شماره ١٧٨: این چه طاوسی ناز است که اندوخته ئی
این چه طاوسی ناز است که اندوخته ئی
پای تا سر همه چشمی و بخود دوخته ئی
برق نیرنگ باین جلوه قیامت دارد
شعله در پرده سنگ است و جهان سوخته ئی
رونق چار سوی دهر ز کالای دلست
کو دکانی که تو این آینه نفروخته ئی
صوف و اطلس بنظر تار تحیر دارد
پنبه ای چند که بر دلق گدا دوخته ئی
فطرت آبست ز اظهار کمالی که تراست
صنعت شیشه گران عرق آموخته ئی
آتشی منفعل ورز مینگیر حیاست
لاله گل کرد چراغی که تو افروخته ئی
(بیدل) اندیشه طور و شجر ایمن چند
آتشی نیست درین جا تو نفس سوخته ئی