شماره ١٨٩: بر اوج بی نیازی اگر وارسیده ئی
بر اوج بی نیازی اگر وارسیده ئی
تا سر به پشت پا نرسد نارسیده ئی
ای نردبان طراز خمستان اعتبار
چون نشه تا دماغ بصد جا رسیده ئی
این ما و من ترانه هر نارسیده نیست
حرفت ز منزلیست که گویا رسیده ئی
کو منزل و چه جاده خیالی دگر ببند
ای میوه رسیده بخود وارسیده ئی
فهمیدنی است نشو نمای تنزلت
یعنی چو موی سر بته پا رسیده ئی
واماندنی شد آبله پای همتت
پنداشتی به اوج ثریا رسیده ئی
در علم مطلق اینهمه چون و چرا نبود
ای معنی یقین بچه انشا رسیده ئی
داغیم ازین فسون که درین حیرت انجمن
با ما رسیده ئی تو و تنها رسیده ئی
خلقی بجلوه تو تماشائی خود است
گویا ز سیر آینه ما رسیده ئی
فکر شکست توبه ما نیست آنقدر
مینا تو هم ز عالم خارا رسیده ئی
هر جا رسی همین علت حاصلست و بس
امروز فرض کن که بفردا رسیده ئی
ای کاروان واهمه غربت و وطن
زان کشورت که راند که اینجا رسیده ئی
(بیدل) ز پهلوی چه کمال است دعویت
مضمونکی بخاطر عنقا رسیده ئی