شماره ٢٠٨: بوحشت نگاهی چه خو کرده ئی
بوحشت نگاهی چه خو کرده ئی
که خود را به پیش خود او کرده ئی
چو صبح از نفس پر گریبان مدر
که ناموس چاک رفو کرده ئی
یمین و یسار و پس و پیش چیست
تو یکسوئی و چهار سو کرده ئی
نه باغیست این جا نه گل نه بهار
خیالی در آینه بو کرده ئی
کجا نشه کو باده ای بیخبر
چو مستان عبث های و هو کرده ئی
عدم از تو مرهون صد قدرت است
بدی هم که کردی نکو کرده ئی
اگر صد سحر از فلک بگذری
همان در نفس جستجو کرده ئی
ننالیده ئی جز بکنج دلت
اگر نیستان در گلو کرده ئی
بانداز نخلت کسی پی نبرد
که پر میزنی یا نمو کرده ئی
زهستی ندیدی بغیر از عدم
مگر سر بجیبت فرو کرده ئی
نفس وار مقصود سعی تو چیست
که عمریست بر دل غلو کرده ئی
سخن های تحقیق پر نازک است
میان گفته و فهم مو کرده ئی
بشو دست و زین خاک دان پاک شو
تیمم بهل گر وضو کرده ئی
جهانی نظر بر رخت دوخته است
تو ای گل بسوی که رو کرده ئی
چو (بیدل) چه میخواهی از هست و نیست
که هیچی و هیچ آرزو کرده ئی