شماره ٢١٣: به نمو سری ندارد گل باغ کبریائی
به نمو سری ندارد گل باغ کبریائی
ندمیده ئی برنگی که بگویمت کجائی
پی جستجوی عنقا بکجا توان رساندن
نه سراغ فهم روشن نه چراغ آشنائی
ره دشت عشق آنگه من گشته گم درین ره
بسر چه خار بندم الم برهنه پائی
زده آفتاب و انجم بقبول بارگاهت
ز سر بریده بر سر گل طالع آزمائی
سر ریشه ام ندانم بکجا قرار گیرم
ته خاک هم نیاسود گل باغ خودنمائی
زشکوه ملک صورت سر برگ بارم این بس
که زخاک اهل معنی کنم آبروگدائی
همه تن چو سایه رنگم به صفا چه نسبت من
مگرم زنند صیقل بقبول جبهه سائی
من بیخبر کجایم که درد گر گشایم
زتو آنچه وانمایم توئی آنکه وانمائی
زجهان رمیدم اما نرهیدم آنقدرها
که هنوز همچو صبحم قفسیست بارهائی
خرد فسرده جولان چه دهد سراغ عرفان
بدرد مگر گریبان زجنون نارسائی
چه شگرف دلربائی چه قیامت آشنائی
نه زماست عالم تو نه تو از جهان مائی
بم و زیر ساز امکان باد بگه ثنایت
عرقی دمانده بیرون زجبین تر صدائی
بصد انجمن من و ما سر و برگ ماست یکتا
همه موج یک محیطیم همه خلق یک خدائی
بمحیط عشق یارب بچه آبرو ببالیم
چو حباب کرده عریان همه را تنگ ردائی
زوصال مهر تابان چه رسد بسایه (بیدل)
روم از خود و تو گردم که تو در کنارم آئی