شماره ٢١٧: بیتو دل در سینه ام دارد جنون افسانه ئی
بیتو دل در سینه ام دارد جنون افسانه ئی
ناله ام جغدی قیامت کرده در ویرانه ئی
در سراغ فرصت گم کرده میسوزم نفس
رفته شمع از بزم و بالی میزند پروانه ئی
آتش برخود زنم چشمی زعبرت واکنم
چون چراغ کشته ام محبوس ظلمتخانه ئی
جستجوها خاکشد اما درینصحرا نیافت
آنقدر میدان که هوئی بالد از دیوانه ئی
در کلید سعی امید گشاد کار نیست
از شکست دل مگر پیدا کنم دندانه ئی
چاره دیگر نمی یابم گریبان میدرم
ناتوانیها چو مو میخواهد از من شانه ئی
عالمی دادم بطوفان دل بیمدعا
سوخت خرمنها بهم تا پاک کردم دانه ئی
سبحه تا باقیست زاهد در شمار کام باش
ما و خط ساغری و لغزش مستانه ئی
میکشان پیش از سواد چرخ و اختر خوانده اند
بر بیاض گردن مینا خط پیمانه ئی
بر دوام صحبت هم چشم نتوان دوختن
آخر ای بیدانشان خویشم یابیگانه ئی
دود دل عمریست (بیدل) میدهم پرواز و بس
بر گسستن بسته ام زنار آتشخانه ئی
بیحاصلیم بست بگردن خم پیری
چون بید زسرتا قدمم عالم پیری
در عالم فرصت چقدر قافیه تنگست
مورست سیه پیشتر از ماتم پیری
تا پنبه نهد کس بسر داغ جوانی
کافور ندارد اثر مرهم پیری
موقوف فراموشی ایام شبابست
خلدی اگر ایجاد کند آدم پیری
هیهات باین حلقه در دل نگشودند
رفتند جوانان همه نامحرم پیری
آزادگی آن نیست که از مرگ هراسد
بر سر و نه بسته است خمیدن غم پیری
دل خورد فشاری که زهم ریخت نگینش
زین بیش چه تنگی دمد از خاتم پیری
تأثیر نفس سوخت بسامان فسردن
رو آتش یاقوت فروز از دم پیری
انگشت نمای عدم از موی سپیدم
کردند چو صبحم علم از پرچم پیری
چون موی سپیدی زند از لاف حیا کن
هشدار که زال است همان رستم پیری
(بیدل) تو جوانی بتگ و تاز قدم زن
من سایه دیوار خودم از خم پیری