شماره ٢٣١: چو بوی گل زچه افسردگی مقید رنگی
چو بوی گل زچه افسردگی مقید رنگی
تو دست قدرتی ای بیخبر چرا ته سنگی
حباب وار ز دردی کشان حوصله بگذر
که تا گشوده ئی آغوش شوق کام نهنگی
ز صیدگاه طرب غافلی بو هم تعلق
اگر ز خانه برائی پر هزار خدنگی
فضای کون و مکان با دل گرفته چه سازد
فسرده صد درو دشت از همین یک آبله تنگی
ز داغ اگر همه طاوس گل کنی چه گشاید
که عشق چشم نبازد به لعبتان فرنگی
بعشق تا عرق شرم نیست توام اشکست
حذر که خنده دندان نمای عالم بنگی
دل پری که نداری مکن تهی ز تعین
کزین ترانه گرانتر ز عطسه های تفنگی
غنیمت است به پیری نفس شماری عبرت
شکسته شیشه و اکنون توزان شکست ترنگی
مباد جرأت طاقت کشد بلغزش خفت
درین گذر بادائی قدم گشا که نه لنگی
گذشت قافله ها زین بساط نعل در آتش
سپند وار تو هم در کمین به هم شلنگی
بعزم هر چه قدم میزنی بجا است فسردن
شتاب تا نگذشته است از پرتو درنگی
گداخت حیرتم از فکر سرنوشت تو (بیدل)
بصیقل آئینه رفت و تو همچنان ته زنگی