شماره ٢٣٦: چون صبح دارم از چمنی رنگ جسته ئی
چون صبح دارم از چمنی رنگ جسته ئی
گرد شکسته ئی بهوا نقش بسته ئی
گل کرده زمصرع برجسته نفس
یک سکته در دماغ تأمل نشسته ئی
خون میخورم زدرد دل و دم نمیزنم
ترسم بنالد آبله در پا شکسته ئی
چون من ندارد آینه دار بساط رنگ
شیرازه مژه بتحیر گسسته ئی
نی گرد محملیست درین دشت و نی جرس
میبالد از هوس دل بیداد خسته ئی
گردون چه جامها که بگردش نداشته است
بر دستگاه شیشه گردن شکسته ئی
آشفتگی به هیئت ما میخورد قسم
کم بسته روزگار باین رنگ دسته ئی
صیاد پرفشانی اوقات فرصتم
نخچیرهاست هر نفس از خویش رسته ئی
(بیدل) نمیتوان همه دم زیر آسمان
سر کوفتن بهاون گم کرده دسته ئی