شماره ٢٤١: چه شد آستان حضور دل که تو رنج دیر و حرم کشی
چه شد آستان حضور دل که تو رنج دیر و حرم کشی
بجریده سبق وفا نزدی رقم که قلم کشی
بقبول صورت بی اثر مکش انفعال فسردگی
چه قدر مصور عبرتی که چو سنگ بار صنم کشی
رمقیست فرصت مغتنم بهوس فسون امل مدم
چو حباب سعی کمی مدان که نفس به پیکر خم کشی
کسی از پری که مگس کشد زچه ننگ دام قفس کشد
غم ساغری که هوس کشد بدماغ سوخته کم کشی
بخیال غربت وهم و ظن مپسندد دوریت از وطن
عرقست حاصل علم و فن که خمار یاد عدم کشی
اگرت دلیل ره وفا بمروتی کند آشنا
بزمین نیفگنی از حیا برهی که خار قدم کشی
بیقین معرفت آگهان زتفکرت نبرم گمان
چو کشف مگر بخیال نان بروی و سر به شکم کشی
ببرت زجوهر آینه ورقیست نسخه طراز دل
سیه است نامه اگر همه نفسی بجای رقم کشی
اگر از تردد بی اثر نرسی بمنصب بال و پر
چو نهال صبر کن آنقدر که زپای خفته علم کشی
ندمید صبح ازینچمن که نه بست صورت شبنمی
حذر از مال ترددی که نفس گدازی وهم کشی
من زار (بیدل) ناتوان نیم آنقدر بدلت گران
که چو بوی گل دم امتحان بترازوی نفسم کشی