شماره ٢٦٦: دلت فسرد جنون کز آشیانه برائی
دلت فسرد جنون کز آشیانه برائی
چو ناله دامن صحرا بکف زخانه برائی
بساز عجز زسر چنگ خلق نیست گریزت
چو موز پرده چه لازم بذوق شانه برائی
گر التزام جنون نیست سعی گوشه فقری
مگر زجرگه یاران باین بهانه برائی
شعار طبع رسا نیست انتظار مواعظ
زتوسنی است که محتاج تازیانه برائی
چو موج گوهر اگر بگذری زفکر تردد
برون نرفته ازین بحر بر کرانه برائی
زجا در آمدن آنگه بحرف پوچ حیا کن
بکودکی که بصوت دهل زخانه برائی
چو مور نقب قناعت رسان بکنج غنائی
که پر برآری و از احتیاج دانه برائی
زگوشه دل جمع آنزمان دهند سراغت
که همچو فرصت آسودن از زمانه برائی
بخاک نیز پرافشان فتنه ایست غبارت
بخواب آنهمه کز عالم فسانه برائی
بخودستائی بیهوده شرم دار زهمت
که لاف دل زنی و (بیدل) از میانه برائی