شماره ٢٦٩: دور از بساط وصل تو مائیم و دیده ئی
دور از بساط وصل تو مائیم و دیده ئی
چون شمع کشته داغ نگاه رمیده ئی
شد نوبهار و مانفشاندیم گردبال
در سایه گلی به نسیم وزیده ئی
ما حسرت انتخاب صبائیم از محیط
کنج دلی و یک نفس آرمیده ئی
در حیرتم براحت منزل چسان رسد
راهی بچشم آبله پا ندیده ئی
محمل کشان عجز رسا قطع کرده اند
صد دشت و ره امید بپای بریده ئی
اشکم نیاز محفل ناز تو میکشد
آینه داری از دل حسرت چکیده ئی
آخر بپاس راز وفا تیغها کشید
چون صبح بر سرم نفس ناکشیده ئی
دارم دلی بصد طپش آهنگی جنون
یک اشک وار تا بچکیدن رسیده ئی
میبایدم زخجلت اعمال زیستن
نومیدتر ز زندگی آینه دیده ئی
(بیدل) زکشت زار تمناست حاصلم
تخم دلی بسعی شکستن دمیده ئی