شماره ٣٠٧: کجا خلوت و انجمن دیده ئی
کجا خلوت و انجمن دیده ئی
تو شمعی همین سوختن دیده ئی
ز رنگی که جز داغش آینه نیست
چو طاوس خود را چمن دیده ئی
بوهم حسد باختی نور دل
چراغی ندیدی لگن دیده ئی
که صیقل زد آینه عبرتست
که او بودی امروز و من دیده ئی
جنون بر شعورت نخندد چرا
که گم کرده را یافتن دیده ئی
بعمر تلف کرده حسرت چه سود
زمین بر زمین ریختن دیده ئی
بترکیب پیری چه دل بستن است
خم طاقهای کهن دیده ئی
ز مرگ کسانت چه عبرت چه شرم
چو نباش عرش کفن دیده ئی
اقامت تصور کن و آب شو
گر از خانه بیرون شدن دیده ئی
ز اسباب خاشاک بر دل مچین
اگر زحمت روفتن دیده ئی
بدر زن چو موج از کنار محیط
که رنج سفر در وطن دیده ئی
کسی داغ عبرت مباد
ز رفتن مگو آمدن دیده ئی
سحر خوانده ئی گرد آشفته را
حیا کن که بر خویش خندیده ئی
بصبح قیامت مبر دستگاه
چو (بیدل) نفس را سخن دیده ئی