شماره ٣١٠: گر بگردن میکشی گردن و گر در سجده ئی
گر بگردن میکشی گردن و گر در سجده ئی
هم ز تو گل می کند الله اکبر سجده ئی
خم چرا باید شدن باری اگر بر دوش هست
زندگی دارد بلائی کاین قدر در سجده ئی
هرزه بر خود چیده ئی ای محو اسباب غرور
یکسر مو گرز و هم آئی فر و تر سجده ئی
همچو اشکم مائل آن آستان اما چه سود
عشق میگوید ادب کن جبهه تر سجده ئی
بر در دل چون نفس بوسی نشست ای نفس داغ
زحمت این آستانی بسکه لنگر سجده ئی
هر طرف لبیک و ناقوس از تو بیتاب خروش
ای گزند کعبه و دیر از چه نشتر سجده ئی
جرأت پرواز خاکت را بگردون برده است
ورنه هرگه می کشی سر در ته پر سجده ئی
سرکشی چون شمع شبگیر غروری بیش نیست
میرسی تا صبحدم جائی که یکسر سجده ئی
گر خم اندیشه ات (بیدل) گریبانی کند
می شود روشن که خود محرابی و در سجده ئی