شماره ٣١٤: گر همه رفتی چو ماه از چرخ برتر سجده ئی
گر همه رفتی چو ماه از چرخ برتر سجده ئی
تا زپیشانی اثر داری بران در سجده ئی
بندگی را در عدم هم چاره نتوان یافتن
خاک اگرگشتی همان از پای تا سر سجده ئی
لوح اظهار اینقدر تهمت نقوش عاجزیست
ای همه معنی بجرم خط مستر سجده ئی
دام تکلیف نیاز تست هر جا منزلیست
یعنی از دیر و حرم تا کوی دلبر سجده ئی
تا نگردد جبهه فرش آشیان نیستی
چون نماز غافلان سیلی خور هر سجده ئی
ناله داری سرکشی کن از طلسم خود برا
ای نمازت ننگ غفلت بر مکرر سجده ئی
خاک گردیدی و از وضعت پریشانی نرفت
جمع شو از آب گردیدن که ابتر سجده ئی
در ضعیفی رشته ساز رعونت بیصداست
از رگ گردن غباری نیست تا در سجده ئی
اوج عزت زیر دست پایه عجز است و بس
سرنوشت جبهه نیکان شدی گر سجده ئی
بی نیازیها جبین میمالد اینجا بر زمین
ای زخود غافل نگاهی تا چه جوهر سجده ئی
هم زوضع اشک خود (بیدل) غبار خویش گیر
کز گریبان تا برون آورده ئی سر سجده ئی