شماره ٣٢٣: مائیم و گرد هستی حرمان دمیده ئی
مائیم و گرد هستی حرمان دمیده ئی
چون صبح آشیانه رنگ پریده ئی
در دامن خیال تو دارد غبار ما
بیدست و پائی بثریا رسیده ئی
بر گریه ام نظر کن و از حسرتم مپرس
عرض گداز صد نگهست آب دیده ئی
غافل مباد وصل زفریاد انتظار
چشمی گشوده ایم بحرف شنیده ئی
عیرت زانجمن فلکم عرضه میدهد
جوشی به کلک پیکر افعی گزیده ئی
آسودگی سراغ ره عافیت نداشت
دستی زدم چو رنگ بدامان چیده ئی
دارد محبت از دل بیمدعای من
نومیدئی بخون دو عالم طپیده ئی
امروز بیتو ریگ بیابان حسرتست
اشکم که داشت بوی دل آرمیده ئی
بازآ که دارم از نگه واپسین هنوز
ته جرعه ئی بشیشه رنگ پریده ئی
هر چند خاک من چو سحر باد برده است
دارم هنوز رنگ گریبان دریده ئی
(بیدل) حضور خاتم ملک جمت بس است
پیشانی شکسته و دوش خمیده ئی