شماره ٤٨٩: ای رخ چون آینه افروخته
ای رخ چون آینه افروخته
الحذر از آه من سوخته
غیرت سلطان جمالت چو باز
چشم من از هر که جهان دوخته
عقل کهن بار جفا می کشد
دم به دم از عشق نوآموخته
وه که به یک بار پراکنده شد
آن چه به عمری بشد اندوخته
غم به تولای تو بخریده ام
جان به تمنای تو بفروخته
در دل سعدیست چراغ غمت
مشعله ای تا ابد افروخته