شماره ١٥٠: منزل جان جهان بر در جانانه ماست
منزل جان جهان بر در جانانه ماست
مسکن اهل دلان گوشه میخانه ماست
خلوتی بر در میخانه گرفتیم ولی
حرم قدس یکی گوشه کاشانه ماست
تا ز شمع رخ او مجلس جان روشن شد
نور شمع فلک از پرتو پروانه ماست
دیده ای لؤلؤ لالا که ز دریا آرند
حاصل اشک جگر گوشه در دانه ماست
تا ابد گنج غمش در دل ما خواهد بود
زانکه گنجش ز ازل در دل ویرانه ماست
ساقیا ساغر و پیمانه می سوی من آر
که مراد دوجهان یک لب پیمانه ماست
آنچه سید به دل و دیده جان می طلبد
روز و شب هم نفس و همدم و هم خانه ماست