شماره ١٧٠: پادشاهی چو بندگی خداست
پادشاهی چو بندگی خداست
بندگی کن که پادشاه گداست
از هوا بگذر و خدا را جو
هرچه غیر از وی است باد هواست
بر درش هرکه خلوتی دارد
فارغ از خانقاه هر دو سراست
درد دردش دوای درد دل است
درد او خوشتر از هزار دواست
آفتاب است و ماه خوانندش
نظری کن که نور دیده ماست
در خرابات ساقی سرمست
سید ما و خادم فقراست
دیگران در پناه علم وعمل
نعمت الله درپناه خداست