در بیان آنکه یاد خدا نشان کمال است و غفلت ازو دلیل جهل
گر تو مردی با خدا میباش تو
نه چو نادان سوی دنیا باش تو
از خدا اینجا دمی غافل مباش
سر بنه ایدوست بر خط و فاش
از خدا غافل نبودند کاملان
وصل او کردند خود را واصلان
هرکه او از حق شود غافل دمی
بهر او میدارد اینجا ماتمی
از خدا هرکو دمی غافل شود
کی بدریای یقین واصل شود
از خدا هر کو شود اینجا جدا
همچو شیطانست اینجا مبتلا
از خدا هر کو شود غافل دمی
ریش او کی یابد اینجا مرهمی
از خدا غافل نباشی ای حکیم
تا شوی در روضه رضوان مقیم
هرکه غافل گشت از یزدان پاک
میرود ناپاک اندر زیر خاک
هرکه غافل گشت از اسرار دوست
اندر این میدان سر او همچو گوست
از خدا غافل نباشی هیچ جا
گر بگیرد جمله عالم بلا
از خدا غافل مشو زنهار تو
گر همی خواهی وصال یار تو
از خدا غافل مباش و گوشه گیر
وقت رفتن از جهان این توشه گیر
از خدا غافل نباشی ای جوان
تا نمیری همچو سگ در کاهدان
از خدا غافل شدن گمراهی است
در طریق شرع بی همراهی است
از خدا غافل شدی ایوای تو
در جهنم میشود ماوای تو
از خدا آنکس که اینجا غافل است
در طریق راستان او جاهلست
از خدا هرکس که اینجا روی تافت
در محل مرگ ایمان می نیافت
از خدا هر کس که او برگشته است
در بیابان بلا سرگشته است