نقل نمودن معجزه حضرت امام رضا علیه السلام و بیان آن که نسب و نسبت ظاهری با مخالفت، بعد و گرفتاریست و نسبت باطن با ارباب هدایت با موافقت رهائی و رستگاری
بود در بغداد نیکو مقبلی
سید پاکیزه خلقی پر دلی
زاهد و عابد بد و پرهیزکار
نیک روی و نیک خلق و با وقار
بود نام او ابوالقاسم تمام
سید و هم صالح و هم نیک نام
کرد عزم کوفه او با کاروان
تا که حاصل گرددش مقصود جان
بود در ره بیشه بس هولناک
صد هزاران تن در او رفته به خاک
ناگهی از کاروان پیشی گرفت
راه درویشی و دلریشی گرفت
یک حماری داشت میر با وقار
می شدی گه بر حمار خود سوار
چون بشد یک پاره آن درویش راه
دید یک شیری ستاده پیش راه
پیلتن پر زور و مردم خوار و تند
گشته از هوش هزاران فهم کند
حمله کرد آن شیر و پیش او دوید
از چنان هیبت خر سید رمید
جست سید بر زمین گفت ای اله
جمله مسکینان عالم را پناه
از چنین محنت جدائی ده مرا
وز بلای بد رهائی ده مرا
زین سخن چون فارغ و آزاد گشت
ناگهان اندر ضمیر او گذشت
آن که روزی عارفی با او به گفت
شیر را باشد حیا در چشم جفت
هرکه چشم خود به چشم شیر بست
شیر را با او نباشد هیچ دست
هرکه بر چشمش بدوزد چشم گرم
هیچکس را می نرنجاند ز شرم
خود چنان نزدیک با آن شیر بود
کز دم آن شیر جانش سیر بود
چشم سید چون به چشم شیر دوخت
سر به زیر افکند شیر و بر فروخت
سر به پیش افکند آن شیر از حیا
چشم به روی سید زاده را
پس غلام سید از پی در رسید
خواجه خود را به پیش شیر دید
نعره زد گفت ای مخدوم من
می کشد این شیرت آخر بی سخن
رو به سوی کاروان فریاد کرد
شیر برجست و ورا بر باد کرد
شیر بر درید از یکدیگرش
پاره پاره کرد از پا تا سرش
پس فدای جان سید شد غلام
این معانی هست در جامع تمام
چون خلاصی یافت از شیر آن زمان
رفت سوی کوفه آن سید روان
چون به کوفه کرد آن سید مقام
جمع گردیدند خویشانش تمام
گشته بودند آگه آن مردم تمام
از حدیث شیر و قتل آن غلام
زین الم گفتند ما بی دل شدیم
چون کبوتر در غمت بسمل شدیم
شکرها کردیم اکنون این زمان
کز بلای شیر ماندی در امان
در میان بود پیری خویش او
مرهمی بهر درون ریش او
بود نام نیک او سید علی
عم یحیی بود آن نقد ولی
گفت قول مصطفی نشنیده اید
این چنین حالت مگر کم دیده اید
هرکه باشد بی شک از نسل بتول
کی کند زخم سباع او را ملول
زآن که بر آل نبی ای دین پرست
هیچ درنده نخواهد یافت دست