وقال علیه السلام: (اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله والعن علی من ظلمه)
چون پیمبر کرد این معنی ادا
دست خود برداشت از بهر دعا
گفت الهی دوستش را دوست گیر
دشمنانش را بزن بر سینه تیر
یا الهی دشمنش را خار کن
منزل آن دوزخی در نار کن
هر که او را یار باشد یار باش
هر که یارش نیست زو بیزار باش
هر که بگذارد تو هم بگذاریش
هر که بردارد تو هم برداریش
در ولایت چون علی را برگماشت
دست او بگرفت و پیش خود بداشت
چون دو سر بودند اندر یک بدن
هر دو بنمودند از پیک پیرهن
لحمک لحمی بیان کرد از نخست
دمک دمی عیان کرد او درست
گفت یا اصحاب من مقبل شوید
در مبارک باد او یک دل شوید
جملگی خوشحال گشتند آن زمان
در مبارک باد بگشاده زبان
پس عمر برخاست گفتا یا علی
بر سر خلقان تو گردیدی ولی
هم به قول این شه آخر زمان
گشتی آخر تو امیرمومنان