شماره ٤٥: تا به شکار رفته یی گشته دلم شکار غم
تا به شکار رفته یی گشته دلم شکار غم
هست مرا ازین سپس طیش فزون و عیش کم
گر نه ز محنت زمان شاه شود مر ضمان
نیست ز بختم این گمان کاو برهاندم ز غم
تا پی صید آهوان خنگ ملک بود روان
جان و دلم بود نوان از چه ز آه دمبدم
شه به غزال بسته دل من ز هزال خسته دل
او ز خیال رسته دل من ز ملال بسته دم
ای بت شنگ شوخ لب خیز و بسیج کن طلب
تا بجهیم ازین کرب تا برهیم ازین الم
چند قرین ناله یی داغ به دل چو لاله یی
خیز و بده پیاله یی تا برهیم ازین نقم
چین بگشا ز گیسوان تازه کن از طرب روان
چند زنی بر ابروان این همه پیچ و تاب و خم
مژده بده که صبحگه شاه جهان رسد زره
از قمرش بسر کله وز ملکش ببر خدم