شماره ٢: فرمود مرا سجده خویش آن بت رعنا
فرمود مرا سجده خویش آن بت رعنا
در سجده فتادم که سمعنا واطعنا
ما دخل به خود در می دیدار نگردیم
ما حل له شارعنا فیه شرعنا
بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی
الفرع رئینا والی الاصل رجعنا
روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم
من غیرک یاقرة عینی و قطعنا
در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره
ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا
در دار شفایت مرضی دفع نکردیم
لکن کسل الروح من الروح دفعنا
گر محتشم از غم علم عین نگون کرد
انا علم البهجة بالهم رفعنا