شماره ٥٥٩: این آینه گون سقف که آبیست معلق
این آینه گون سقف که آبیست معلق
نسبت به من تشنه سرابیست معلق
این گوی که دستی نگهش داشته زان سوی
چون قطره آبی ز سحابیست معلق
دل می کنداز غب غب و روی تو تصور
کز آتش سوزنده حبابیست معلق
کاکل که به بوسیدن دوشت شده مایل
گوئی ز سر سرو غرابیست معلق
در حلقه فتراک تو دایم دل بریان
آویخته چون مرغ کبابیست معلق
این کاسه سر کاوه پر نشئه ز عشقت
از بوالعجبی جام شرابیست معلق
در سینه دل زیر و زبر گشته ز خویت
لرزنده تر از قطره آبیست معلق
دل کز طمع لعل تو افتاده در آن زلف
آویخته مرغی ز طنابیست معلق
از هر مژه محتشم ای گوهر سیراب
از بهر نثارت در نابیست معلق