شماره ١٢: بوئی ز گلشنی است بدل خار خار ما
بوئی ز گلشنی است بدل خار خار ما
باید که بشکفد گلی آخر ز خار ما
در نقش هر نگار نگر نقش آن نگار
گر چه نگار و نقش ندارد نگار ما
رفتم چو در کنارش از من کناره کرد
کز خود کناره گیر و در آرد کنار ما
کردیم از دو کون غم دوست اختیار
بگرفت اختیار ز ما اختیار ما
گوهر که هر چه کم کند از ما سراغ کن
جام جهان نماست دل بی غبار ما
ما را بهار و سبزه و گلزار در دلست
از مهر جان خزان نپذیرد بهار ما
اندوه عالمی بدل خود گرفته ایم
کس را غبار کی رسد از رهگذار ما
بر دوش خویش بار دو عالم نهاده ایم
کی دوش کس گران شود از بار بار ما
از یک شرار آه بسوزیم هر دو کون
یاران حذر کنید ز سوز شرار ما
روزی گل مراد بخواهد شکفت (فیض)
زین گریه های دیده شب زنده دار ما