شماره ٣٧: بنواز دل شکسته ای را
بنواز دل شکسته ای را
رحمی بنمای خسته ای را
میکن چو گذر کنی نگاهی
بر خاک رهت نشسته ای را
بیگانه مشو بخویش پیوند
از هر دو جهان گسسته ای را
سهلست کنی گر التفاتی
دل بر کرم تو بسته ای را
مگذار بدام نفس افتد
از چنگل دیو جسته ای را
با بار فتد بچنگ ابلیس
با خیل ملک نشسته ای را
مگذار شود بکام دشمن
دل در غم دوست بسته ای را
مپسند دگر شود گرفتار
بهر تو ز خویش رسته ای را
بی دانه و آب زار مگذار
مرغ پر و پا شکسته ای را
یارب چه شود که دست گیری
از پای فتاده خسته ای را
(فیض) است و غم تو و دگر هیچ
وصلی از خود گسسته ای را
بسته است دل شکسته در تو
بپذیر شکسته بسته ای را