شماره ١٣٢: عشق آمد و اختیار نگذاشت
عشق آمد و اختیار نگذاشت
در کشور دل قرار نگذاشت
از جان اثری نماند در تن
وز خاک تنم غبار نگذاشت
کیفیت چشم پر خمارت
در هیچ سری خمار نگذاشت
پنهان میخواست دل غمت را
این دیده اشگبار نگذاشت
تا جلوه کند درو جمالت
اشگم در دل غبار نگذاشت
عبرت نتوان گرفت از دهر
چون فرصت اعتبار نگذاشت
نشگفته بریخت غنچه دل
تعجیل خزان بهار نگذاشت
رفتم که بپاش جان فشانم
دستم بگرفت و یار نگذاشت
رفتم که کنم شکایت از (فیض)
کوتاهی روزگار نگذاشت