شماره ١٤٦: بالا بلائی قامت قیامت
بالا بلائی قامت قیامت
شمشاد را کو این قد و قامت
در شام زلفت خورشید تابان
پنهان در آن شب روز قیامت
چوگان شد آن زلف بر خال یعنی
بردی ز خوبان کوی کرامت
زان غمزه گویم با چشم و ابرو
سحری سراپا چشمی تمامت
آن دل که باشد در شام زلفت
دیگر نخواهد صبح قیامت
شیرین لبانی شکر دهانی
آرام جانی ای جان غلامت
آئی بر من روح روانی
برخیزی از جا شور قیامت
در جلوه آمد ای (فیض) آن یار
بگذر ز مسجد بگذار امامت
بگذر ز محراب بنمود ابرو
بگذارد آنرا افراخت قامت