شماره ١٦٤: دلم با گلرخان تا خو گرفتست
دلم با گلرخان تا خو گرفتست
ز گلزار حقیقت بو گرفتست
ز مهروئی کتابی پیش دارد
بمعنی انس و با خط خو گرفتست
ز حسن بیوفا میخواند آیات
رهی از لا بالا هو گرفتست
بهنگام نمازش رو بحق است
ولیکن قبله زان ابرو گرفتست
برای سنت عطرش نسیمی
از آن زلفان عنبر بو گرفتست
گهی زان لب گرفته ساغر می
گهی زان نرگس جادو گرفتست
سیه چشمی که بهر قتل عشاق
هزاران دشنه از هر سو گرفتست
بمن یک ذره از من نیست باقی
سراپای وجودم او گرفتست
سر قتل من بیمار دارد
بنازم شیوه نیکو گرفتست
کمان و تیر بهر صید دلها
از آن چشم و از آن ابرو گرفتست
خط سبزش خبر آورد ناگه
که ملک روم را هندو گرفتست
بیا تا رخت بربندیم ای (فیض)
که دل زین گنبد نه تو گرفتست