شماره ٢١٧: خوش آن زمان که رود جان بدان سرای فراخ
خوش آن زمان که رود جان بدان سرای فراخ
خوش آن نفس که برآید در آن هوای فراخ
ز غصه در قفس تنگ آسمان مردیم
برون جهیم ازین تنگنا بجای فراخ
به بند طایر جان اندرین قفس تا چند
برون رویم و به پریم در هوای فراخ
ز جنس پر غم دنیای دون خلاص شویم
رویم خرم و خوش دل بدان سرای فراخ
نه جای ماست سرای پر از کدورت و غم
رویم تا بطرب جای با صفای فراخ
ز چه چه یوسف کنعان برون رویم آزاد
شویم پادشه مصر دلگشای فراخ
چه یونس از شکم ماهی جهان برهیم
برون رویم و بگردیم در فضای فراخ
ز تنگنای هیولای عالم اجسام
سفر کنیم به اقلیم روح و جای فراخ
چه مانده ایم درین تیره خاکدان ای (فیض)
چو جان ماست از آن جای با ضیای فراخ