شماره ٢٤٨: بر درگه تو حاجت خلقان روا شود
بر درگه تو حاجت خلقان روا شود
آنرا که تو برانی ازین در کجا شود
خود را چو حلقه بر در لطف تو میزنم
باشد بروی من در لطف تو وا شود
آنرا که رد کنی ز در خویش بولهب
وانکو تواش قبول کنی مصطفی شود
امر ترا کسی نتواند خلاف کرد
هر کو سر از قضای تو پیچد کجا شود
بیچاره گمرهی که کشد سر ز طاعتت
گردد دلش سیاه و اسیر غمی شود
فرخنده رهروی که اطاعت کند ترا
چشم دلش بعالم انوار وا شود
در بندگیت هر که ره صبر می رود
او از حضیض صبر بر اوج رضا شود
درهای خیر روز نخستین گشوده
امید هست روز پسین نیز وا شود
از مانده مواهب تو خورده چاشنی
نومید کی شود دل غمگین چرا شود
از فیض بحر جود بسیار برده ایم
داریم چشم آنکه دگر هم عطا شود
هر نعمتی که لطف کنی از ره کرم
توفیق ده که شکر یکایک عطا شود
ما گر چه نیستیم سزای کرامتی
لیک از تو تا سزای سزد گر سزا شود
گر هر چه آوریم بدین در همان بریم
ای وای ما که روز قیامت چها شود
ما بنده در تو و شرمنده توایم
داری روا که عاقبت ما هبا شود
(فیض) است و درگه تو ازین در رود کجا
کام حوایج همه زین در روا شود